Grootouders bezig zien met de kleinkinderen
kan
me stiekem ontroeren.
Onze
Belgische kust is een uitgelezen
plek
om de familiebanden te observeren
tussen
kleuters en hun oma en opa.
Die
hebben de sleutel van een
gerieflijk
appartementje.
De
kleinkinderen worden er dankbaar afgezet
door
ma en pa.
Ha
ja, zij kunnen geen weken in de luwte liggen.
Maar
de welpjes zijn in goede handen!
Ervaren
handen die zorgzaam een boterham
uit
aluminiumfolie halen,
met
een driehoekig smeerkaasje erbij.
Vlieger
ontwarren en kastelen maken
met
een diepe gracht.
Een
kindergezichtje dat vol vertrouwen
toekijkt,
op zijn gemak bij die twee mensen.
De
levende versies van een fluwelen
dekentje.
Ondanks
decennia leeftijdsverschil
hebben
ze veel gemeen.
Er
is weinig drukdoenerij, beperkt kabaal.
Bij
de ene de vreugde van zand en zee,
bij
de andere dat het misschien de laatste
keer
kan zijn.
De
koestering die dat jongetje ervaart,
is
het harnas waarmee hij
later
door de wereld kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten